دولا دولا راه رفتند تا امروز بتوانیم راست راست راه برویم
سلام به وبلاگ من خوش آمدین
لطفا با ثبت نظر از ما حمایت کنید
باتشکر😍
[ بازدید : 14 ] [ امتیاز : 3 ] [ نظر شما : ]
دولا دولا راه رفتند تا امروز بتوانیم راست راست راه برویم
سلام به وبلاگ من خوش آمدین
لطفا با ثبت نظر از ما حمایت کنید
باتشکر😍
1- بخل: در قرآن کریم آیات فراوانی وجود دارد که بخل و اوصاف افراد بخیل را بیان می کند و کیفرهایی که برای افراد بخیل تعیین شده را برمی شمارد از جمله: «آیا آنان که از احسان به خلق به هسته خرمایی بخل می ورزند بهره ای از ملک و سلطنت خواهند یافت.» پیامبر اکرم (ص) بهشت را بر افراد بخیل حرام کرده است و فرموده است: اگر وعده جبران مال و جایگزین آن از جانب خداوند حق است پس بخل ورزیدن چه معنی دارد؟
2- حرص: دوستی دنیا اگر برای درک سعادت و کسب کمالات و آخرت باشد نه تنها مذموم نیست، بلکه ممدوح است. آنچه مذموم است دوستی دنیایی است که انسان را از کسب کمالات و تحصیل آخرت بازدادر و او را به هلاکت اندازد. دوستی دنیایی که باعث فرامویش آخرت و تن پروری و واگذاردن دستورات الهی و حرص بر لذات و شهوات و امثال اینها باشد مذموم است. امام باقر(ع) فرمود: «شخص حریص بر دنیا مانند کرم ابریشم است که هر چه بیشتر ابریشم بر خود می پیچد راه بیرون شدنش دورتر و بسته تر می گردد تا اینکه از غم و اندوه بمیرد.»
3- ریا: ریاء یعنی خود را به نیکوکاری جلوه دادن و برخلاف حقیقت تظاهر به نیکوکاری و پاکدامنی کردن و عمل نیک برای جلب نظر مردم کردن نه به جهت رضای خدا. در روایات ما آمده است که ریاء را به عنوان یک نوع شرک دانسته و شدیداً از آن مذمت کرده است. امام صادق(ع) فرمود: هرگونه عمل ریایی شرک است هر که برای مردم کار کند پاداش او به عهده مردم است و هر که برای خدا کار کند، ثوابش بر خداست.
4- منّت: یکی دیگر از آفات ایثار، منّت است. اگر شخص مسلمانی در راه خدا و برای رضای او به شخص نیازمندی کمک کند، قطعاً کمک او مورد قبول خداوند واقع می گردد، ولی اگر آن را با منت گذاشتن بر او و یا راه دیگری که موجب آزار روحی او می شود، کمک او نیست و نابود می شود و بی ارزش می گردد.
5- خودبینی و تکبّر: تکبر از آفات ایثار است؛ یعنی بزرگی فروختن به دیگران که گاهی ناشی از خود بزرگ بینی و گاهی ناشی از احساس حقارت و خود کم بینی است.
6- اسراف: میانه روی در مخارج یکی از روش های پسندیده است که سفارشهای فراوانی درباره آن شده است و ولخرجی که در حدّ اسراف و تبذیر برسد تا آنجا مورد نکوهش قرار گرفته که به تعبیر قرآن کریم مبذّر برادر شیطان معرفی شده است.
1)کسب رضایت الهی: پیامبر اکرم(ص) می فرماید: ثروتمندی که سخی باشد اجر و پاداش او مانند اجر و پاداش ابراهیم خلیل الله می باشد. فقیری که صبر کند اجر او مانند اجر ایوب پیامبر است.»[22]
2) رسیدن به پاداشهای اخروی «بهشت و نعمتهای بی شمار»: امام باقر(ع) فرمود: «چون روز قیامت شود، خدای تبارک و تعالی دستور دهد که یک منادی در برابرش فریاد کشد، کجا هستند فقرا؟ گروه بسیاری برخیزند. خدا فرماید: بندگان من! گویند: لبیک پروردگار می فرماید: من شما را برای خواری و پستی فقیر نساختم، بلکه برای مثل امروز انتخابتان کردم. در چهره مردم تأمل و جستجو کنید هر کس به شما احسانی کرده نسبت به من کرده است. از جانب من بهشت را به او پاداش دهید.»[23]
3) همدردی با محرومین: امام علی(ع) در دوره خلافت بیش از هر وقت دیگر زاهدانه زندگی می کرد و می فرمود: «خداوند بر پیشوایان دادگر واجب کرده است که زندگی خود را با طبقه ضعیف و کم درآمد تطبیق دهند که رنج فقر، مستمندان را ناراحت نکند.»[24]
4) رسیدن به عزت: در روایت آمده است: «خلق خدا، عائله خدا هستند بنابراین محبوب ترین خلق خدا پیش خدا کسی است که به عائله خدا نفع برساند و خاندانی را شاد کند.»[25]
5) ایجاد روح گذشت و فداکاری در جامعه: «سخاوت وقتی است که انسان بدون اینکه کسی درخواست کند کمک کند...»[26]
6) برکت در روزی و ثروت: قرآن کریم در این زمینه چنین می فرماید: «مثل آنهایی که اموالشان را در راه خدا انفاق کنند به مانند دانه ای است که از آن هفت خوشه بروید و در هر خوشه صد دانه باشد (که از یک دانه هفتصد دانه به وجود می آید) و خدا از این مقدار نیز به هر که بخواهد بیفزاید. چه خدا را رحمت بی منتها است و به همه چیز احاطه کامل دارد.»[27]
7) نیکنامی: افرادیکه در راه خدا و راه مقدس برای جامعه و مردم ایثار و گذشت می کنند، هر چند که این کمک ها کوچک و ناچیز باشد، پاداش مناسبی خواهند داشت. به فرموده امام علی(ع) خیر این نیست که مال و اولادت زیاد گردد بلکه خیر این است که عملت افزون شود، حوصله ات نیرومند گردد و در اثر عبادت پروردگارت در میان مردم سربلند باشی.»[28]
8) فقرزدایی: اشخاص ثروتمند باید از راه محبت و انسان دوستی به همنوعان خود کمک کنند تا بار سنگین فقر را از دوش آنان بردارند. اینگونه انگیزه و هدف، جای سپاس و قدردانی دارد و خدای متعال به چنین افرادی وعده بهشت داده است. البته لازم به ذکر است که اثرات ایثار زیاد است از جمله: آرامش روانی، سرکوبی دشمنان، رسیدن به سیادت و سروری و....
1. تعلیم و تربیت فرد فرد جامعه.
2. دین باوری آحاد جامعه.
3. توکل بر خداوند: مقصود از توکل این است که بنده هر کاری که می کند و برای او پیش می آید به خدای تعالی واگذارد؛ زیرا که می داند خدا از خود او تواناتر و قویتر است و به نحو احسن انجام می دهد و سپس به قضاء خدا راضی باشد.
4. ساده زیستی و دوری از تجملات: ساده زندگی کردن در همه چیز، در خوراک، در پوشاک، در معاشرت ها، یک اصل مسلم است که در زندگی پیامبر اکرم(ص) و دیگر امامان شیعه(ع) دیده می شود.
5. بسط ارزشها و معرفی الگوهای عملی در عرصه ایثار و فداکاری.
6. برجسته نمودن شاخصه های ایثار و فداکاری.
7. یاد معاد و توجه به پاداش ایثارگران.
8. توجه به فواید و ثمرات ایثار.
9. عدم ترس از فقر و نداشتن.
10. توجه به بی ثباتی دنیا و فانی بودن مال و ثروت.
ایثار میتواند گونههای مختلفی داشته باشد. گاه با فدا کردن جان صورت میگیرد گاه با دادن مال، زمانی هم با هزینه کردن اعتبار و آبرو و البته برخی اوقات هم میتواند ترکیبی از همه اینها باشد که فرد بهطور ارادی و به خاطر یک هدف و آرمان مقدس و والا، تصمیم بگیرد از علایق و داشتههای خویش اغماض نموده و دغدغهها و دلنگرانیها و منافع «غیر» را بر خود مرجح بداند و در راه بر طرف ساختن مشکلات فراروی دیگری گام بردارد.(بعضی ایثار را غریزه ای طبیعی می دانند که مبداء وجودی هر نوع تشکیلات طبیعی است ).
ایثار مختص به یک جامعه و ملت و منحصر به زمان معینی نیست و در گستره تاریخ میتوان رگه و ریشههای بسیاری را در آن خصوص جست و یافت، هر چند ممکن است شدت و ضعف قابل توجهی را پشت سر گذرانده باشد. در تمام جوامع چه سنتی و چه مدرن، گونههایی از ایثار وجود داشته و دارد و مردمان به اشکال متنوعی همدیگر را یاری کردهاند.
در آموزههای زرتشت، بودا، مزدا و کنفوسیوس، مکرر از این ارزش سخن رفتهاست و به مقوله کمک به دیگری، همنوع دوستی و خیر خواهی و تأکید و توجه زیادی گردیدهاست و احسان و گذشت و نیکوکاری از عناصر کلیدی آنها بهشمار میرود. به عبارت دیگر در ادیان مسیحیت، یهود و اسلام، گذشت و ایثار از ارزشهای مهم و اساسی برشمرده شدهاست و محتوای انجیل؛ تورات و قرآن شاهدی بر این داعیه قلمداد میگردد.
ایثار هم میتواند ارزشی فردی به حساب آید و هم در رده ارزشهای جمعی و اجتماعی قرار گیرد. وقتی فردی است که یک فرد خاص به انحای مختلف دیگری را بر خویش مقدم بداند و در رفع نیازهای او بکوشد. اما زمانی که میزان قابل توجهی از افراد به آن مبادرت میکنند و در راه یک آرمان یا هدف والایی از بذل جان و آبرو و سایر داشتههای خویش دریغ نمیورزند، مسئله جنبه عمومی پیدا میکند و در زمره ارزشهای اجتماعی جای داده میشود.
ایثار قلمرو جغرافیایی خاصی ندارد. به عبارت دیگر هم میتواند در درون قلمرو و محدوده خاصی ظهور یابد و هم در فراتر از مرزها نمودداشته باشد. از حیث جهان شمول بودن مقوله ایثار میتوان به فعالیتهای گروههایی چون پزشکان بدون مرز، انجمن بشر دوستانه و خیر بینالمللی اشاره کرد، که در راستای مجموعهای از آرمانهای انسان دوستانه کلی و جهانی تشکیل شدهاند. یکی از مواردی که در این خصوص میتوان ذکر کرد مساعدتهای مالی ملتهای مختلف در کشورهای جهان در مواقع ضروری همچون بروز حوادث طبیعی میباشد. وقتی سیل، زلزله و حوادث مشابه دیگری موجب نابودی جان و مال بسیاری از انسانها در برخی از مناطق جهان میگردد، افراد و گروهها و حتی دولتهای مختلف به طریق گوناگون کمکهای قابل توجه نمودهاند تا بلکه از رنج و اندوه و درد حادثه دیدگان اندکی بکاهند و این چیزی جز برآیند احساسات و عواطف بشر دوستانه فردی و جمعی نبودهاست.
ایثار یا نوعدوستی در لغت به معنی برگزیدن، عطا کردن، سود دیگران را بر منفعت خویش مقدم داشتن و منفعت غیر را بر مصلحت خود مقدم شمردن، میباشد.[۱] در معنی اصطلاحی نیز بدان معنی است، که آدمی از روی قصد و نیت خِیر، دیگران را بر خود ترجیح دهد و ایشان را بر خویشتن برگزیند. آنها که طرفدار ایثار و دیگرگزینی هستند، این عمل را مُتعالی و اخلاقی می دانند که در مقابل آن، استیثار و خودگزینی قرار دارد. واژه ایثار در متون منتشر شده، نخستین بار توسط فیلسوف فرانسوی اگوست کنت، برای کلمه مقابل خودپرستی ابداع و بکار گرفته شد.